با شعله‏ور شدن آتش جنگ در اروپا، تمام قراردادها و معاهداتي كه پس از جنگ اول جهاني امضا شده بود و پيشگيري از جنگ و تأمين صلح را مدنظر قرار داده بود، از اعتبار افتاد. يكي از اين جنگ‏ها، حمله ايتاليا به آلباني بود. در سال 1927م يك پيمان تدافعي ميان ايتاليا و آلباني به امضاء رسيد كه در واقع باعث شد نفوذ هرچه بيشتر ايتاليا در آلباني ممكن گردد. با اين حال از سال 1935م كه موسوليني به فكر كشورگشايى افتاد، حمله به آلباني نيز مدنظر او قرار گرفت. اين نقشه در 7 آوريل 1939م با بمباران سواحل آلباني و پياده شدن نيروهاي ايتاليايى عملي گرديد و با شكست مقاومت آلباني، اين كشور به تصرف ايتالياي فاشيسم درآمد. دو روز قبل از تهاجم ايتاليا براي تصرف آلباني، در جريان گفتگوهاي معروف به "مذاكرات ژنرال‏ها" بين ژنرال كايْتل آلماني و ژنرال پارْياني ايتاليايى، تصميم نهايى براي آغاز اين تجاوز نظامي، اتخاذ شده بود. ده هزار سرباز مسلح ايتاليايى با پشتيباني 400 هواپيما در حمله به آلباني شركت داشتند كه در نبردي پنج روزه، ارتش آلباني را شكست داده و اين كشور را اشغال كردند. با فرار پادشاه و ملكه اين كشور، آلباني جزئي از ايتاليا شده و دولتي فاشيستي در آلباني روي كار آمد. با تسلط موسوليني بر آلباني، اجلاس مشروطيت آلباني، اتحاد با ايتاليا را تصويب نموده و طي اين مصوبه، پادشاه ايتاليا تاج و تخت آن كشور را تصاحب كرد. با اين حال، ايتاليا كمتر از دو سال بعد مجبور به خروج از اين منطقه شد و راه براي شكست‏هاي بعديش باز گرديد.